Kiściec srebrzysty (Lophura nycthemera)

Jest jednym z najciekawszych bażantów, a przy tym uważany jest za najłatwiejszego w hodowli. Doceniali go już pradawni Chińczycy, obecnie trzymany jest w wolierach i ogrodach na całym świecie. Bażant srebrzysty znany był już przed 5 tysiącami lat - Chińczycy nie tylko hodowali go, ale tez czcili jako bóstwo. Obecnie w stanie wolnożyjącym ptak ten zamieszkuje góry Birmy, Tajlandię, Wietnam, Laos, południowe Chiny i wyspę Hajnan. Na tym obszarze żyje 13 podgatunków tego ptaka. Wszystkie upodobały sobie obrzeża gęstych lasów i dżungle bambusowe, głównie na wysokości 1500-2000 m n.p.m. Samiec bażanta srebrzystego osiąga długość 120-125 cm (sam ogon to 60-70 cm), samica jedynie 70 cm (z czego na ogon przypada 28 cm). Jak u wszystkich bażantów, obie płcie bardzo różnią się pod względem upierzenia. Samice są w kolorze popielato-brązowym, o takim samym kolorze czuba, naokoło oczu charakterystyczna czerwona narośl. Samiec jest znacznie bardziej efektowny - jego brzuch oraz czub są w kolorze intensywnie czarnym, czub może mieć nawet niebieski połysk. Grzbiet, skrzydła oraz ogon są białe z charakterystycznym czarnym deseniem. Na głowie czerwona maska, nogi także czerwonej barwy. Bażant srebrzysty może mieszkać w dużej, zewnętrznej wolierze, ale może też żyć luzem w ogrodzie (powinien mieć wówczas przycięte lotki). W przeciwieństwie do innych bażantów świetnie znosi niskie temperatury, a nawet mróz - nawet zimą nie potrzebuje specjalnych, ciepłych pomieszczeń do ochrony przez wiatrem i temperaturą. W warunkach naturalnych żywi się nasionami, jagodami, pędami roślin, młodymi liśćmi, owadami, dżdżownicami, ślimakami itd. W hodowli zadowoli się gotowanymi, tłuczonymi ziemniakami, suchym chlebem, zmielonymi resztkami mięsa, tartą marchwią, oraz mieszankami zbóż i zielonkami. Bażanty przebywające w wolierze w okresie gniazdowania muszą mieć do dyspozycji skrzynkę wypełnioną sianem lub słomą. Ptaki żyjące w ogrodzie same zatroszczą się o gniazdo. Rozmnażanie jest łatwe, samice są gotowe do gniazdowania już w pierwszym roku życia, samce - w drugim, gdy całkowicie się wybarwią. Na jednego koguta powinny przypadać 2-4 kury. Samica składa 8-10 jaj, które wysiaduje przez 25 dni. Młode są wodzone przez kurę, której czasami pomaga w tym samiec. Odchów piskląt jest bardzo prosty i nie powinien sprawiać trudności. Pisklęta karmi się mieszankami dla kurcząt, drobno posiekaną zieleniną, po ośmiu miesiącach także jęczmieniem, owsem, pszenicą i śrutą kukurydzianą Jeżeli bażanty zamieszkują ogród, młode same potrafią wyszukiwać sobie owady i ich larwy. Gdy części piskląt rozwinie się czarny czubek, należy je odłączyć od dorosłych ptaków. Bażanty srebrzyste uchodzą za ptaki bardzo łatwe w utrzymaniu i z tego powodu polecane są nawet początkującym hodowcom.